Cel postawiony przed sezonem przez Panią Prezes Półtorak – czyli awans do fazy play-off – nie został osiągnięty, co wraz ze zmianami regulaminu pociągnęło za sobą ciekawe zmiany personalne.

 

Zacznijmy od początku: Stalowcy ściganie rozpoczęli od dwóch wyjazdowych potyczek w Gdańsku i Gorzowie. Dopiero w III rundzie fani ekipy ze stolicy Podkarpacia dostali możliwość obejrzenia swoich pupili na stadionie przy Hetmańskiej 69 w starciu z leszczyńskimi Bykami. Wszystko to ze względu na prace związane z budową nowej, zadaszonej trybuny. Roboty, które mogły doprowadzić nawet do przeniesienia tego pojedynku do Lublina. Szczęśliwie taka sytuacja nie miała miejsca, jednak remont trybuny – co podkreślał Dariusz Śledź – znacząco utrudnił rzeszowianom treningi, a to przekładało się na wyniki.

 

Początek sezonu z pewnością nie napawał fanów Żurawi optymizmem: dwie porażki oraz remis pokazały, jak ciężko będzie zrealizować postawiony przez zarząd cel. Okazało się, że najgorsze dopiero miało nadejść. O tym, co wydarzyło się 13 maja we Wrocławiu napisano już wiele, nie tylko na portalach żużlowych. Śmierć Lee Richardsona niezwykle mocno dotknęła wszystkich fanów speedwaya na całym świecie, a co dopiero jego kolegów z toru. Paradoksalnie jednak kolejne trzy spotkania przyniosły komplet punktów (m.in. przekonujące, dwudziestopunktowe zwycięstwo z Polonią). I nie umniejsza tego fakt, że mecze rozgrywane były na własnym torze. Można też powiedzieć, że to właśnie wtedy pałeczkę lidera przejął od Jasona Crumpa Grzegorz Walasek i tym liderem pozostał do końca sezonu. Sezonu, który w dalszej części był swoistą sinusoidą wyników: od dwóch derbowych przegranych z Azotami Tauron Tarnów, przez jedyne wyjazdowe zwycięstwo w Częstochowie, po… zakończenie takie, jak początek, a więc dwie porażki i remis. 

 

Od strony czysto sportowej wynik drużynowy nikogo w klubie nie zadowolił. Spory niedosyt sprawiła kibicom postawa Crumpa. Najlepiej świadczy o tym brak trzykrotnego mistrza świata w pierwszej dziesiątce najskuteczniejszych zawodników Ekstraligi. Spory wpływ na to miały kontuzje, niemniej jednak nawet to nie do końca rozgrzesza Kangura. Natomiast niedawno okazało się, że Crumpie nie będzie w przyszłym sezonie miał okazji zrehabilitowania się za swoją słabszą postawę, gdyż niespodziewanie zdecydował się zakończyć karierę. 

 

Nie zachwycił również wychowanek Stali, Maciej Kuciapa. Z jego strony nikt nie spodziewał się fajerwerków, jednakże w oczach fanów miał być zawodnikiem na 6-7 punktów w meczu, czego nie udało mu się dokonać. Średnia równa 1,041 w pełni oddaje zawód, jaki spotkał z jego strony rzeszowski klub. 

 

Na drugim biegunie znaleźli się z kolei Rafał Okoniewski, Łukasz Sówka, a przede wszystkim Grzegorz Walasek. Popularny Greg po dwuletniej przygodzie z bydgoską Polonią postanowił przenieść się na Podkarpacie, gdzie mógł przede wszystkim liczyć na wypłacalność klubu, z czym w przypadku kujawskiej ekipy „bywało różnie”. Dla prezes Półtorak ten transfer okazał się być przysłowiowym „strzałem w dziesiątkę” – Walasek nie tylko dotrzymywał kroku Crumpowi, ale często on sam był liderem i najlepiej punktującym zawodnikiem Żurawi. Jego postawa znajduje odzwierciedlenie w statystykach: pod względem średniej meczowej znalazł się jedynie za Jarosławem Hampelem i Januszem Kołodziejem, biorąc pod uwagę jedynie Polaków. 

 

Okoniewski pokazał, że gdy tylko nie trapią go kontuzje, może być bardzo ważnym ogniwem drużyny i solidnie punktującym zawodnikiem „drugiej linii”. Indywidualne wicemistrzostwo Polski, nawet pomimo braku w wielkim finale wielu czołowych żużlowców, świetnie obrazuje jego tegoroczne wyniki. Duży progres w porównaniu do poprzedniego - pierwszego w biało-niebieskich barwach sezonu, zaliczył Łukasz Sówka. Dziewiętnastolatek zaimponował w kilku spotkaniach (m.in. z Unibaxem czy Wybrzeżem przy Hetmańskiej) zarówno zdobyczą punktową, jak i walecznością czy ambicją. Z pewnością jego dobra postawa w zakończonym sezonie pociągnie za sobą większe oczekiwania wobec niego w kolejnym. I z tą presją wychowanek klubu z Ostrowa będzie musiał sobie poradzić. 

 

Z „wysokiego C” swoją przygodę ze Stalą zaczął Joonas Kylmaekorpi. 10 „oczek” z bonusem w debiucie z Unibaxem i 12 z Polonią to wynik, którego raczej nikt po Finie się nie spodziewał. Nadzieje na dobrą jazdę mistrza świata na długim torze pryskały jak bańka mydlana z każdym kolejnym meczem i koniec końców uzyskał średnią biegową 1,356, niewiele wyższą od młodego Sówki. 

 

Pozostali juniorzy, a więc Marco Gaschka, Damian Michalski oraz Łukasz Kret (może wyłączając tego ostatniego), nie wyróżnili się w ciągu sezonu niczym szczególnym. Każdy z nich pozostawał gdzieś w cieniu Łukasza Sówki i ciężko wróżyć, by w najbliższym sezonie zbliżyli się do poziomu swojego kolegi. 

 

W związku ze zmianami regulaminowymi, w tym szczególnie wprowadzeniem Kalkulowanej Średniej Meczowej, w kadrze doszło do sporych przetasowań. Przede wszystkim doszło do zmiany lidera – Jasona Crumpa zastąpi najlepiej punktujący zawodnik Enea Speedway Ekstraligi – Nicki Pedersen. I jeżeli tylko Power utrzyma swoją dyspozycję z tego sezonu, ta zmiana powinna wyjść zespołowi na plus – przede wszystkim w kontekście zdobywanych punktów. Inna sprawa to kontakt Duńczyka z resztą zespołu. 

 

Za Joonasa Kylmaekorpiego z Leszna sprowadzono Juricę Pavlicia. Chorwat uważany jeszcze 2-3 lata temu za jeden z większych talentów w żużlowym światku jest bez wątpienia w stanie punktować na poziomie Rafała Okoniewskiego. Warunek jest jeden – muszą omijać go kontuzje. Swoją ambitną i waleczną postawą na torze szybko powinien zdobyć serca rzeszowskiej publiczności. Po rocznej „banicji” u rywala zza miedzy do Stali wraca Dawid Lampart i zapewnia, że zrobi wszystko, aby nie powtórzył się scenariusz z poprzedniego sezonu, gdy w barwach Jaskółek praktycznie nie pojawiał się na torze, a kiedy dostawał szansę kompletnie zawodził. Jako junior pokazywał, że jest w stanie punktować w Ekstralidze z każdym rywalem, jednak jak to wielokrotnie bywa w przypadku żużlowca kończącego z „juniorką”, przeskok na pozycję seniora okazał się w jego przypadku bardzo bolesny. Sam zawodnik liczy, że uda mu się odbudować „na starych śmieciach”. Na papierze drużyna wygląda na mocniejszą niż w tym sezonie, jednakże jak wiadomo – nazwiska nie jeżdżą. Wszystko tak naprawdę zweryfikuje tor.