Tak jeszcze na koniec dzisiejszego dnia napiszę, że blogów nie zamierzam tworzyć hurtowo, jak Przemek i będzie tylko ten jedyny :)

Tak więc, jeśli znajdzie się ktoś chętny, by TU zostawić parę słów, to będzie mi bardzo miło :)
Sprawa bardzo prosta, wystarczy wejść na mój profil i wybrać opcję "blogi" użytkownika, choć "blogi" w moim przypadku, to lekka przesada ;p

Jeśli za "sto" lat zabraknie miejsca na kolejne wpisy i jeśli oczywiście tego doczekamy, to nie wykluczam, że powstanie "Nr 2", ale to jeszcze daleka droga :)

"Słabe stro­ny człowieka prze­kar­tkuj, resztę czy­taj z umiłowaniem".

Kiedy dochodzimy do przerażającego wniosku, że jesteśmy dla kogoś ciężarem, że nasze życie jest puste, bezbarwne, konfliktowe: po przeczytaniu książki, po obejrzeniu filmu, po wysłuchaniu jakiegoś utworu muzycznego, po wypiciu jednego za dużo, po zdradzie naszego partnera; w chwilach głębokiego smutku, gdy dopada kolejne rozczarowanie, podczas kolejnej analizy wspomnień czy też z obserwacji ludzi, którym wszystko przychodzi z dziecinną łatwością?
Jakie są nasze odczucia w takich momentach i czy faktycznie to, co czujemy jest zgodne z rzeczywistością? Czy nasze domysły są słuszne; czy nasza wyobraźnia przedstawia realne fakty, a nie wyrwane z kontekstu i zebrane w jeden zbiór bolesne sentencje, sytuacje, dramatyczne scenariusze?
Napiszcie swoje opinie, bez grzebania się we własnej przeszłości; ot tak, po prostu - jakiś autor chciałby poznać różne przykłady, inne życiowe doświadczenia, samoobronę i reakcję drugiego człowieka, który stoi, stał lub nie wyobraża sobie znaleźć się tuż nad przepaścią...