Od roku 1956 do 1958 w rozgrywkach ligowych startował LPŻ Lublin. Powrót żużla nad Bystrzycę, po likwidacji LPŻ nastąpił trzy lata później, kiedy to w ramach klubu RKS Motor Lublin powołano sekcję żużlową. Pierwszy sezon nowego klubu w drugiej lidze nie był zbyt udany. Lublinianom udało się odnieść jedynie trzy zwycięstwa i na końcu rywalizacji zająć przedostatnie miejsce w tabeli. W latach sześćdziesiątych różnie wiodło się Motorowi w rozgrywkach. Lepsze sezony przeplatane były słabszymi. Na przykład w roku 1968 lublinianie zajęli trzecie miejsce i kiedy wydawało się, że w kolejnym sezonie szturmować będą bramy pierwszej ligi, niespodziewanie zawodnicy obniżyli loty i zajęli dopiero piąte miejsce. Przełomowym okazał się dopiero rok 1974 kiedy to o sile klubu zaczęło decydować nowe pokolenie zawodników – Zbigniew Studziński, Tadeusz Berej i Zbigniew Krawczyk, których bardzo dobrze uzupełniali się z Andrzejem Mazurem, Witoldem Zwierzchowskim i Marianem Gomółką. Pierwsze sukcesy przyszły dopiero w roku 1975. Obok dobrej jazdy w lidze (czwarte miejsce), znakomicie w zawodach indywidualnych spisywali się Tadeusz Berej (drugi w MIMP) i Zbigniew Studziński (czwarty w MIMP).

 

Ukoronowaniem dobrej jazdy lubelskiej młodzieży było zdobycie na własnym torze Pucharu PZMot (dzisiejsze MDMP). Progresja wyników widoczna była także w następnym sezonie, kiedy to Motor przegrał zaledwie dwa spotkania i rozgrywki zakończył na pierwszy miejscu uzyskując upragniony awans do pierwszej ligi. Przygoda z pierwszą ligą była niestety tylko jednoroczna i po przegranych barażach ze Śląskiem Świętochłowice Motor wrócił do drugiej ligi. W sezonach 1978-1979 lublinianie zajmowali drugie miejsca. W tym czasie na jednego z liderów drużyny wyrastał Marek Kępa. W sezonie 1980 niepowodzenia Motoru w lidze (4 miejsce) zrekompensował swoją wyśmienitą jazdą Marek Kępa. Zwyciężył w turnieju o Brązowy Kask, był drugi w Srebrnym, a trzeci w Złotym Kasku, po raz drugi awansował do finału IMEJ i wywalczył tam wysoką VI lokatę. Drugi awans w historii stał się faktem w roku 1982, a wywalczyli go Krzysztof Nurzyński, Marek Kępa, Zbigniew Studziński, Sławomir Tronina, Andrzej Gąbka, Artur Bernat, Andrzej Dyś, Jerzy Głogowski, Andrzej Kowalczyk, Zbigniew Krawczyk, Piotr Pawłowski i Waldemar Romanek. Jednak po awansie historia z roku 1977 potworzyła się. Lublinianie wygrali zaledwie dwa mecze, i raz spotkanie zremisowali w wyniku, czego ponownie spadali do niższej klasy rozgrywkowej. W latach 1983-1985 lublinianie nieudane szturmowali bramy pierwszej ligi. Na osłodę pozostawały inne osiągnięcia zawodników Motoru: złoto MDMP w 1984 roku, które wywalczyli Andrzej Gąbka, Piotr Styczyński, Piotr Mazurek, Janusz Łukasik i Andrzej Kowalczyk oraz srebrny medal Janusza Łukasika w finale MIMP w 1985 roku. Kolejne dwa sezony zupełnie nie wyszły lublinianom, którzy na skutek odejścia czołowych zawodników zajmowali miejsca w ogonie ligowej tabeli. Kolejny powrót do elity nastąpił w 1989 roku, kiedy drużyna pod opieką Witolda Zwierzchowskiego, straciła zaledwie trzy punkty w rozgrywkach. Aby historia nie powtórzyła się, i przygoda z pierwszą ligą nie skończyła się po roku, kadra zespołu została wyraźnie wzmocniona. Ku zaskoczeniu całej żużlowej Polski kontrakt na starty w Lublinie podpisał ówczesny mistrz świata – Hans Nielsen. Nad Bystrzyce trafił także wychowanek gdańskiego Wybrzeża – Dariusz Stenka. Tym razem beniaminek radził sobie bardzo dobrze, zajmując ostatecznie piąte miejsce. Sukces odnieśli także młodzi „Motorowcy”, którzy w składzie Jerzy Mordel, Dariusz Śledź, Robert Jucha, Tomasz Pawelec i Marek Muszyński wywalczyli brązowy medal MDMP.

 

Największy sukces lubelskiego speedwaya miał miejsce w 1991 roku, kiedy to Hans Nielsen, Leigh Adams, Antonín Kasper, Dariusz Stenka, Marek Kępa, Jerzy Mordel, Dariusz Śledź, Jerzy Głogowski, Marek Muszyński, Tomasz Pawelec, Robert Jucha, Robert Birski i Marek Iwaniec, na finiszu rozgrywek zajęli drugie miejsce w tabeli. Przed sezonem 1992 z Lublina odeszli Dariusz Śledź, który przeniósł się do Sparty Wrocław, oraz Jerzy Głogowski, który został wypożyczony do KKŻ Krosno. Sezon zakończono na piątym miejscu. To samo miejsce zajęli lublinianie w roku 1993. W kolejnych latach lubelski Motor staczał się powoli po równi pochyłej. W roku 1994 trzeba już było bronić się przed spadkiem. Rzutem na taśmę udało się utrzymać w pierwszej lidze. Koniec Motoru to rok 1995, kiedy po fatalnym sezonie nastąpiła degradacja do drugiej ligi. Po wielkim Motorze pozostały już tylko wspomnienia i długi. Udało się je spłacić dzięki funduszom uzyskanym ze sprzedaży do GKM Grudziądz Pawła Staszka oraz Roberta Dadosa. Wówczas wszystko wskazywało na to, że przygoda z żużlem nad Bystrzycą skończy się razem z Motorem.

 

Po rozwiązaniu Motoru Lublin powstał Lubelski Klub Żużlowy. Następnie w lidze startowało Towarzystwo Żużlowe, które wspierane przez sponsora tytularnego, firmę Sipma S.A., wywalczyło awans do I ligi. W roku 2004 lublinianie wystartowali w barażach o awans do ekstraligi, jednak polegli z ZKŻ Zielona Góra. Kolejne lata nie tylko nie przyniosły sukcesu, ale po spadku z I ligi w roku 2007 TŻ Lublin nie uzyskał licencji na start w rozgrywkach ligowych i zakończył swoją działalność. W roku 2008 w Lublinie nie było klubu startującego w lidze. Od sezonu 2009 w rozgrywkach startuje Klub Motorowo-Żużlowy Lublin. 31 sierpnia 2014 drużyna z Lublina przegrała w wyjazdowym meczu z Marmą Rzeszów 41:49 i spadła do II ligi.

 

ŹRÓDŁO: wikipedia.pl